Ilse Daems filosofeert met ons over de vraag hoe een verklede meneer toch echt Sinterklaas kon zijn. Kinderen kunnen hier heel anders over denken dan volwassenen. En hoe zit dat met volwassenen die zich voor hun functie moeten verkleden?
Ik weet het nog goed. Het was elk jaar begin december precies hetzelfde. Ik stond bij de scouts in leiding voor de 9 tot 12- jarigen. In die tijd [ik ben een mens uit het vorige millennium] waren er bij de jongsten van die leeftijdsgroep nog vrij veel die niet wisten dat de Sint niet bestond. Terwijl de oudsten het ‘t liefst van de daken zouden willen schreeuwen. Hoe moesten wij dan in godsnaam Sinterklaas vieren op zo’n manier dat we deze twee onverenigbaarheden toch verenigden?
Ik was de eeuwige heen-en-weer discussies daarover moe. Dacht bij mezelf: geloven is in feite niks anders dan je iets zo hard verbeelden dat het werkelijkheid wordt. Stelde daarom voor om een experiment te doen: we zouden de vader van Jenten vragen om naar het lokaal te komen. We zouden hem [terwijl alle kinderen erbij stonden] aankleden als Sinterklaas en hem dan terug buitensturen. Hij zou geheimzinnig moeten aankloppen en opnieuw binnenkomen. Wat gebeurde er? Alle kinderen hielpen de vader van Jenten aankleden. Ze wisten en zagen dus dat het zijn vader was. Maar van zodra de deur openging en de papa van Jenten opnieuw binnenkwam was hij … Sinterklaas. En toen hij daarna weer gewoon als papa zijn zoon mee naar huis nam, zei Iben : ‘Jij was Sinterklaas hé. Probleem opgelost!
Sommige mensen denken dat verkleden ‘typisch iets voor kinderen is’. Dat is maar voor een deel waar. Kinderen vinden verkleedpartijen inderdaad meestal wel plezant. Ze kunnen
het ook goed. Ze tekenen met krijt een paar lijnen op de grond en wonen in een kasteel. Ze maken hun neus rood, kruipen in de broek van hun vader en zijn een clown. Ze lopen op de hoge hakken van hun moeder en voelen zich Sneeuwwitje. Toch weten kinderen dat die verkleedpartij maar een spel is. Daarom spreken ze in de verleden tijd: ‘Ik was de koning en jij was mijn lakei.’ Kinderen weten dat hun spel buiten de werkelijkheid staat. Want die realiteit speelt zich wél in het nu af en in de tegenwoordige tijd.
Grote mensen weten dat niet. Zij zeggen nooit: hij was de generaal en zij was de koningin. Nee. Grote mensen nemen hun verkleedpartijen serieus. Zij denken dat ze echt zijn.
Een generaal draagt een uniform. Dat doen een brandweerman, een politieagent, een non en een verpleegster óók. Als mijn vroegere baas zich verkleedde als burgemeester, droeg hij een lint. Wel boven zijn andere kleren natuurlijk. Want half bloot met een lint rondlopen is meer iets voor een miss dan voor een burgemeester. Toch leek zijn lint wel wat op dat van een missverkiezing. Het had dezelfde kleuren: die van de Belgische vlag. Daarom droeg hij het ook alleen bij speciale gebeurtenissen en bij hoog bezoek. Bijvoorbeeld bij de aankomst van Sinterklaas. Een generaal is dus eigenlijk een verklede meneer en volwassenen weten dat. Toch wordt hij voor hen daardoor niet minder generaal. En waarom hebben koninginnen zo’n grote voorliefde voor rare hoeden, denk je? Misschien wel omdat ze alléén dan in staat zijn zich koningin te voelen en omdat ze heimwee hebben naar een kroon.
Behalve de verleden en de tegenwoordige tijd is er nog een verschil tussen de verkleedpartijen van kinderen en die van grote mensen. Als kinderen hun verkleedkleren uitdoen, worden ze terug gewoon Jeroen, Sara en Stijn. Volwassenen niet.
Willem-Alexander blijft de koning. Zélfs op de WC of in bad en in bed.
Kinderen durven hun helden terug uitkleden. Grote mensen niet.
Wie is er dan het slimst?
[ilse]
